Οι κυριότερες λειτουργίες του ήπατος είναι επιγραμματικά:
α) Παραγωγή και απέκκριση χολής
β) Μεταβολισμός υδατανθράκων-λιπιδίων-χολερυθρίνης
γ) Αιμοποιητικός ρόλος
δ) Αποθηκευτικός ρόλος (το ήπαρ αποθηκεύει σίδηρο ως φεριτίνη και αιμοσιδηρίνη)
ε) Ανοσιακή λειτουργία.
ζ) Αδρανοποίηση και απέκκριση τοξικών και δυνητικά επιβλαβών ουσιών(φάρμακα, αλκοόλη).
Η παρουσία καλοήθων εστιακών βλαβών στο ήπαρ αποκαλύπτεται όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια. Η αποκάλυψη αυτών των βλαβών στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι τυχαία, αφού οι ίδιες σπανιότατα ευθύνονται για τα συμπτώματα που διερευνώνται. Οι σημαντικότερες σε συχνότητα και σημασία είναι οι εξής:
· το αιμαγγείωμα,
· η απλή κύστη
· το ηπατικό απόστημα
· η εχινόκοκκος κύστη
· το ηπατικό αδένωμα
· η εστιακή οζώδης υπερπλασία
Κακοήθεις όγκοι ήπατος
Ο πιο συχνός κακοήθης όγκος του ήπατος είναι το ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα (ΗΚΚ). Είναι ένας αρκετά συχνός όγκος για την αντιμετώπιση του οποίου υπάρχουν πολλές διαφορετικές θεραπευτικές μέθοδοι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η χειρουργική εκτομή είναι η μόνη μέθοδος που μπορεί να προσφέρει την ίαση.
Οι ηπατικές μεταστάσεις από άλλους όγκους αποτελούν εξίσου συχνούς κακοήθεις όγκους του ήπατος και ως επί το πλείστον αφορούν μεταστάσεις από καρκίνο του παχέως εντέρου και του ορθού.
Η θεραπεία εξαρτάται από από το είδος του πρωτοπαθούς όγκου (για παράδειγμα δεν ενδείκνυται η αφαίρεση ηπατικών μεταστάσεων από καρκίνο του παγκρέατος ή του μαστού). Όταν η αφαίρεση των ηπατικών μεταστάσεων έχει ένδειξη και είναι εφικτή, τότε έχει και θεαματικά αποτελέσματα. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν τεχνικές τοπικής καταστροφής των μεταστατικών εστιών με παρηγορικό σκοπό (βελτίωση της ποιότητας ζωής, ανακούφιση των συμπτωμάτων).
Άλλοι πιο σπάνιοι όγκοι του ήπατος είναι το ηπατοβλάστωμα, το χολαγγειοκαρκίνωμα και το κυσταδενοκαρκίνωμα που ανήκουν στους επιθηλιακούς όγκους.
Οι παθήσεις του ήπατος λόγω της θέσης του, των λειτουργικών αποθεμάτων του και της αναγεννητικής του ικανότητας μπορεί να καθυστερήσουν πολύ να γίνουν εμφανείς, και όταν δώσουν τελικά συμπτώματα να έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Γι’ αυτό το λόγο, ο εξειδικευμένος χειρουργός πρέπει να συμμετάσχει τόσο στη διαγνωστική διαδικασία, όσο φυσικά και στη θεραπευτική.
